Czwartek, 11.09.2025 r.
Pierwsze czytanie: Kol 3, 12-17
Psalm: Ps 150, 1b-2. 3-4. 5-6a
Ewangelia: Łk 6, 27-38
Pierwsze czytanie: Kol 3, 12-17
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan. Bracia:
Jako wybrańcy Boży – święci i umiłowani – obleczcie się w serdeczne współczucie, w dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby ktoś miał coś do zarzucenia drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy.
Na to zaś wszystko przywdziejcie miłość, która jest spoiwem doskonałości. A w sercach waszych niech panuje pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani w jednym Ciele. I bądźcie wdzięczni.
Słowo Chrystusa niech w was mieszka w całym swym bogactwie: z całą mądrością nauczajcie i napominajcie siebie, psalmami, hymnami, pieśniami pełnymi ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach.
A cokolwiek mówicie lub czynicie, wszystko niech będzie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego.
Komentarz
W dzisiejszym czytaniu otrzymujemy fundament etyki chrześcijańskiej. Współczucie, dobroć, pokora, cichość i cierpliwość to kluczowe słowa, określające wierzących w Boga. Cechy te są podstawą do Pawłowego wezwania nawołującego do znoszenia siebie i wzajemnego przebaczania na wzór i podobieństwo Boga. Zwieńczeniem wyliczenia poszczególnych cech jest miłość. To ona nadaje moc i sens wszystkiemu; jest „spoiwem doskonałości”. Bez niej wszystkie inne cnoty w życiu – nie tylko chrześcijanina – będą mało skuteczne.
Św. Paweł wskazuje również zasady życia każdego chrześcijanina. W sercu każdego ma panować pokój, który daje Jezus Chrystus. To pokój ma regulować wszelkie ludzkie działanie, nasze myśli, uczucia i relacje. My, jako chrześcijanie, mamy poznawać, karmić się i kierować Słowem Bożym. Ono ma się stać głównym kierunkiem naszego myślenia i postępowania. To także źródło do prowadzenia nauczania i ewangelizacji. Apostoł namawia do uzdatniania siebie samych poprzez psalmy, hymny i pieśni, zachowując radość w sercu.
Ostatni werset tego „Listu…” stanowi podsumowanie całego fragmentu. Wskazuje on na to, iż wszelkie działanie chrześcijan ma byś zorientowane na Jezusa Chrystusa. Wszystko co czynimy ma być realizowane w Jego imieniu, dla Niego i Jego chwały. Nasze życie ma być również przepełnione wdzięcznością do Boga Ojca za ofiarę Syna Bożego.
Św. Pawłowi bardzo zależało na uzdrowieniu sytuacji w Kolosach w Turcji. Przeciwstawiał się heretyckim „naukom”, które zaczęły się szerzyć w tej gminie. Nie przypuszczał pewnie wówczas, że treść jego „Listu…” będzie miała charakter ponadczasowy i uniwersalny. Zderzamy się dziś również z podobnymi sytuacjami, może nawet bardziej krytycznymi. Rzadko myślimy o Bogu, a w większości zdarzeń zupełnie Go pomijamy. Bóg zaczyna w nas żyć, gdy staje się potrzebny, gdy kończą się wszelkie instancje i już nie mamy do kogo się zwrócić. Tam gdzie pojawia się ściana i skończyły się nasze możliwości, chcemy Boga. Bóg był, jest i będzie. Tę oczywistą prawdę warto mieć stale w osobistej pamięci i realizować ją w sposób przekazany przez św. Pawła.
Psalm responsoryjny: Ps 150, 1b-2. 3-4. 5-6a
Refren: Wszystko, co żyje, niechaj chwali Pana
Chwalcie Boga w Jego świątyni, *
chwalcie na ogromnym Jego nieboskłonie.
Chwalcie Go za potężne Jego dzieła, *
chwalcie za niezmierzoną wielkość Jego.
Chwalcie Go dźwiękiem rogu, *
chwalcie na harfie i cytrze.
Chwalcie Go bębnem i tańcem, *
chwalcie na strunach i flecie.
Chwalcie Go na dźwięcznych cymbałach, *
chwalcie na cymbałach brzęczących.
Wszystko, co żyje, *
niechaj chwali Pana.
Komentarz
Psalm 150 jest hymnem kończącym Psałterz Dawidowy. Zdumiewający to utwór, przywołujący wielość ówczesnych instrumentów muzycznych oraz otwierający niemal każdy wers wezwaniem „chwalcie”. Tych wezwań w sumie jest dziesięć, co może wskazywać na potencjalnie zamierzone działanie autora, odnoszące się nie wprost do Dekalogu.
Psalmista nawołuje do uwielbienia Boga w dwóch miejscach: w świątyni i na nieboskłonie. To przekaz, którego przesłaniem jest głoszenie chwały Bożej w każdym miejscu Wszechświata. Nie jedynie w świątyni, ale wszędzie tam gdzie dociera człowiek. Tę chwałę głosimy za to kim On jest oraz za to, co nam wszystkim uczynił.
Instrumenty, które mają wziąć udział w uwielbieniu są różnorodne: dęte, strunowe i perkusyjne; głośne i delikatne. Jedne służą nawoływaniu, inne towarzyszą celebrze i wywołują skupienie. Ten zabieg służy temu, by pokazać w jak różnorodny sposób można głosić chwałę Boga: w duchu triumfu i radości oraz z użyciem wszelkich środków muzycznych i tanecznych.
Psalm jest zapowiedzią wiecznego uwielbienia i wezwaniem do jego realizacji przez całe nasze życie.
Ewangelia: Łk 6, 27-38
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza. Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają. Jeśli cię kto uderzy w policzek, nadstaw mu i drugi. Jeśli zabiera ci płaszcz, nie broń mu i szaty. Dawaj każdemu, kto cię prosi, a nie dopominaj się zwrotu od tego, który bierze twoje. Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie.
Jeśli bowiem miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to należy się wam wdzięczność? Przecież i grzesznicy okazują miłość tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to należy się wam wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią. Jeśli pożyczek udzielacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jakaż za to należy się wam wdzięczność? I grzesznicy pożyczają grzesznikom, żeby tyleż samo otrzymać.
Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie».
Komentarz
Z reguły zachowujemy się uprzejmie wobec tych osób, które również względem nas wykazały się jakąś uprzejmością lub dobrym uczynkiem. Czujemy się zobowiązani do adekwatnego zachowania. Do osób, które w jakikolwiek sposób nam szkodzą lub nie specjalnie lubimy, choćby ze względu na ich aparycję, czy też cechy charakteru, podchodzimy z niechęcią, nawet z odrazą. Jezus wzywa do zupełnie innych zachowań, do zmiany postawy odwetu i zemsty na świadome tworzenie dobra i miłości wobec każdej osoby, nawet wobec naszych nieprzyjaciół. Chrześcijanin ma być osobą, która nie odpłaca się już złem za wyrządzone zło. Dobro i miłość mają przyświecać naszym czynom – nawet wobec wrogów. Jezus nakazuje modlić się za ludzi, którzy oczekują i dążą do wyrządzenia nam krzywdy. Poprzez tę modlitwę mamy oddawać ich pod opiekę Bogu. Syn Boży przeciwstawia taką postawę z postępowaniem grzeszników, którzy przecież także kochają i pożyczają, licząc jednak na stosowne profity. Chrześcijanin ma wykazywać postawę bezinteresowności: nie oczekiwać nagrody w ziemskim życiu, kochać każdego bez względu na jego przekonania a nawet niegodziwe postępowanie, bo miłość i miłosierdzie, wzorem boskim, nie mogą być warunkowe i ograniczone.
Jezus przedstawił zbiór niełatwych zasad i wezwał do przemiany naszych serc, która prowadzi do największej nagrody. Wsłuchajmy się w to Słowo, bo to drogowskaz prostej drogi do Zbawienia. Podążajmy tą drogą, choć czasem może się nam wydawać, że idziemy dziś pod prąd…
Autor komentarzy – Damian Jakubowski.
Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
