Poniedziałek, 24.11.2025 r.
Pierwsze czytanie: Dn 1, 1-6.8-20
Psalm: Dn 3, 52. 53a. 54a. 55ab. 56a
Ewangelia: Łk 21, 1-4
Pierwsze czytanie: Dn 1, 1-6.8-20
Czytanie z Księgi proroka Daniela. W trzecim roku panowania króla judzkiego, Jojakima, przybył król babiloński, Nabuchodonozor, pod Jerozolimę i oblegał ją. Pan wydał w jego ręce króla judzkiego, Jojakima, oraz część naczyń domu Bożego, które zabrał do ziemi Szinear, do domu swego boga, umieszczając naczynia w skarbcu swego boga.
Król polecił następnie Aszfenazowi, przełożonemu swoich dworzan, sprowadzić spośród Izraelitów z rodu królewskiego oraz z możnowładców młodzieńców bez jakiejkolwiek skazy, o pięknym wyglądzie, obeznanych z wszelką mądrością, posiadających wiedzę i obdarzonych rozumem, zdatnych do służby w królewskim pałacu. Zamierzał ich nauczyć pisma i mowy chaldejskiej. Król przydzielił im codzienną porcję potraw królewskich i wina, które pijał. Mieli być wychowywani przez trzy lata, by po ich upływie rozpocząć służbę przy królu.
Spośród synów judzkich byli wśród nich: Daniel, Chananiasz, Miszael i Azariasz. Daniel powziął postanowienie, by się nie kalać potrawami królewskimi ani winem, które król pijał. Poprosił więc nadzorcę służby dworskiej, by nie musiał się kalać.
Bóg zaś obdarzył Daniela przychylnością i miłosierdziem nadzorcy służby dworskiej. Nadzorca służby dworskiej powiedział do Daniela: «Obawiam się, by mój pan, król, który przydzielił wam pożywienie i napoje, nie ujrzał, że wasze twarze są chudsze niż twarze młodzieńców w waszym wieku i byście nie narazili mojej głowy na niebezpieczeństwo u króla».
Daniel zaś powiedział do strażnika, którego ustanowił nadzorca służby dworskiej nad Danielem, Chananiaszem, Miszaelem i Azariaszem: «Poddaj sługi twoje dziesięciodniowej próbie: niech nam dają jarzyny do jedzenia i wodę do picia. Wtedy zobaczysz, jak my wyglądamy, a jak wyglądają młodzieńcy jedzący potrawy królewskie, i postąpisz ze swoimi sługami według tego, co zobaczysz».
Przystał na to żądanie i poddał ich dziesięciodniowej próbie. A po upływie dziesięciu dni wygląd ich był lepszy i zdrowszy niż innych młodzieńców, którzy spożywali potrawy królewskie. Strażnik zabierał więc ich potrawy i wino do picia, a podawał im jarzyny.
Bóg zaś dał tym czterem młodzieńcom wiedzę i umiejętność wszelkiego pisma oraz mądrość. Daniel miał dar rozeznawania wszelkich widzeń i snów. Gdy minął okres ustalony przez króla, by ich przedstawić, nadzorca służby dworskiej wprowadził ich przed Nabuchodonozora.
Król rozmawiał z nimi, i nie można było znaleźć pośród nich wszystkich nikogo równego Danielowi, Chananiaszowi, Miszaelowi i Azariaszowi. Zaczęli więc sprawować służbę przy królu. We wszystkich wymagających mądrości i roztropności sprawach, jakie przedkładał im król, okazywali się dziesięciokrotnie lepsi niż wszyscy tłumaczący sny i wróżbici w całym jego królestwie.
Komentarz
W ostatnim tygodniu roku liturgicznego będzie nam towarzyszyła w liturgii słowa Księga Daniela. Jest to najmłodsza księga Starego Testamentu. Opisane w niej wydarzenia miały miejsce podczas niewoli babilońskiej. Daniel jest głównym bohaterem tej Księgi. Dzisiaj czytany fragment jest początkiem Księgi i zawiera przedstawienie postaci, o których będzie mowa. Młodzieńcy, wśród nich Daniel, znaleźli się wśród innych członków elity Judy uprowadzonej przez króla babilońskiego Nabuchodonozora do Babilonii. Ze względu na ich liczne zalety zostali oni przeznaczeni do przygotowania się do służby na dworze królewskim. Już na wstępie zostali obdarzeni przywilejem jedzenia posiłków takich, jakie spożywał król. Możemy domyślać się, że w przyszłości mieli być pomocą ułatwiającą panowanie nad Judejczykami uprowadzonymi z Jerozolimy. Ich imiona, które zawierały w sobie nawiązanie do jedynego Boga zostały zamienione na imiona powiązane z bóstwami pogańskimi. Daniel miał jednak głęboko wyryte w sercu znaczenie imienia, jakie otrzymał: ”Bóg jest moim sędzią”. Nie było w nim zgody na poddanie się pogańskiemu władcy. Otrzymany przywilej nie zaćmił jego prawego umysłu. Trzeźwo widział sytuację, w jakiej znalazł się, ale nie popadł w rozpacz, postanowił działać używając wszystkich swoich talentów. Wszedł w porozumienie z nadzorcą służby dworskiej i nie przyjął, on i jego towarzysze, przywileju dworskiego stylu życia, co Bóg wynagrodził im licznymi darami mądrości. Po upływie wyznaczonego czasu zostali przedstawieni królowi i mogli wykazać się roztropnością większą od mędrców babilońskich.
Psalm responsoryjny: Dn 3, 52. 53a. 54a. 55ab. 56a
Refren: Chwalebny jesteś, wiekuisty Boże
Błogosławiony jesteś, Panie, Boże naszych ojców, *
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławione jest imię Twoje †
pełne chwały i świętości, *
uwielbione i wywyższone na wieki.
Błogosławiony jesteś w przybytku Twojej świętej chwały, *
uwielbiony i przesławny na wieki.
Błogosławiony jesteś na tronie swojego królestwa, *
uwielbiony i przesławny na wieki.
Błogosławiony jesteś Ty, co spoglądasz w otchłanie, †
który zasiadasz na Cherubach, *
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławiony jesteś na sklepieniu nieba, *
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Komentarz
W tym tygodniu psalmem responsoryjnym będą kolejne fragmenty tzw. Pieśni Azariasza, którą śpiewali trzej młodzieńcy, będący wśród płomieni w piecu ognistym, w scenie opisanej w Księdze Daniela. Zostali tam wtrąceni po tym, jak odmówili wykonania rozkazu króla Nabuchodonozora – oddania pokłonu posągowi pogańskiego bożka. Zdawali sobie sprawę z konsekwencji swego zachowania, lecz wierność Bogu, objawiająca się zgodą na prześladowania, zaowocowała pragnieniem uwielbienia Boga w tej skrajnie trudnej sytuacji. Z tej sceny biblijnej możemy czerpać naukę, że nawet w najtrudniejszej sytuacji, trwając w wierności Bogu możemy Go wielbić. Rezygnacja z wpatrywania się w trudności prowadzi do postawy wdzięczności Bogu za Jego istnienie i działanie w naszym życiu. Wołajmy dzisiaj: „Błogosławione niech będzie Twoje imię, pełne chwały i świętości”.
Ewangelia: Łk 21, 1-4
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza. Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».
Komentarz
Rozważając dzisiejszy fragment Ewangelii zobaczmy tę warstwę tekstu, która pokazuje nam Jezusa – Boga i Człowieka. W zwyczajnej – w Jego ziemskich czasach – scenie składania ofiar do skarbony, Jego postrzeganie rzeczywistości jest niezwyczajne. Widzi nie tylko zdarzenia, ale przede wszystkim osoby biorące w nim udział. Nic nie umknęło Jego uwadze. Widział tych, którzy wrzucali dużo, ale też tę, która wrzuciła nominalnie bardzo mało. Oprócz tego, że to widział, to jeszcze postanowił to wykorzystać, aby słuchającym Go oraz nam, czytającym Ewangelię na przestrzeni wieków, przekazać cenną prawdę o Bogu. Bogu, który ma wgląd w najgłębsze zakamarki naszego serca i pragnie tam spotykać się z każdym z nas, umożliwiać nam poznawanie prawdy o sobie. Celem tego wglądu nie jest ustawienie nas w szeregu według zasług, lecz towarzyszenie nam w dokonywaniu codziennych wyborów w czasie naszego przebywania na ziemi. Świadomość, że żadne nasze poruszenie serca nie jest bezwartościowe, niech będzie zachętą do podejmowania choćby najmniejszych czynów miłości w sytuacji, w której aktualnie jesteśmy. Nikt z nas nie jest tym, który nie ma niczego do ofiarowania innym i Bogu. Każde nasze wyrzeczenie ze względu na Boga jest zauważone i nie pozostanie bezowocne. Uboga wdowa, stając się osobą obecną na kartach Ewangelii, do dziś daje nam wiele. Uczy nas i zachęca do całkowitego zaufania Bogu w każdej sytuacji. Tylko wtedy, gdy zaczniemy iść za tą zachętą, możemy zacząć doświadczać, że „Bóg sam wystarczy” (św. Teresa z Avili).
Autorka komentarzy – Teresa Kołodziej
Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
