Piątek, 05.12.2025 r.
Pierwsze czytanie: Iz 29, 17-24
Psalm: Ps 27(26), 1bcde. 4. 13-14
Ewangelia: Mt 9, 27-31
Pierwsze czytanie: Iz 29, 17-24
Czytanie z Księgi proroka Izajasza. Tak mówi Pan Bóg:
«Czyż nie w krótkim już czasie Liban zamieni się w ogród, a ogród za bór zostanie uznany? W ów dzień głusi usłyszą słowa księgi, a oczy niewidomych, wolne od mroku i od ciemności, będą widziały. Pokorni wzmogą swą radość w Panu, i najubożsi rozweselą się w Świętym Izraela, bo nie stanie ciemięzcy, z szydercą koniec będzie, i wytępieni zostaną wszyscy, co za złem gonią: którzy słowem przywodzą drugiego do grzechu, którzy w bramie stawiają sidła na sędziów i odprawiają sprawiedliwego z niczym».
Dlatego tak mówi Pan, Bóg domu Jakuba, który odkupił Abrahama: «Odtąd Jakub nie będzie się rumienił ani oblicze jego już nie przyblednie, bo gdy ujrzy swe dzieci, dzieło mych rąk, wśród siebie, ogłosi imię moje jako święte. Wtedy czcić będą Świętego Jakubowego i z bojaźnią szanować Boga Izraela. Dusze zbłąkane poznają mądrość, a szemrzący otrzymają pouczenie».
Komentarz
Liban, słynący ze wspaniałych cedrów, używanych do budowy świątyń i pałaców, ma zostać przemieniony w ogród – też przestrzeń pełną drzew, jednak o innym charakterze. To, co było tylko majestatyczne i użytkowe, uzyska nowy charakter – będzie karmić i podtrzymywać życie. To ogromna zmiana od tego co służyło tylko pięknu i wzbudzało zachwyt ku temu, co służy samemu życiu. Ogród w Biblii jest jednak nie tylko miejscem uprawy, ale także przestrzenią spotkania z Bogiem. Od Edenu na pierwszych kartach Księgi Rodzaju, gdzie człowiek przechadzał się ze Stwórcą, przez Pieśń nad Pieśniami i inne teksty Starego Testamentu, gdzie ogród staje się miejscem intymnego spotkania, aż po Getsemani, gdzie Zmartwychwstały Pan spotyka się z Magdaleną, Biblia kreśli ogród jako przestrzeń szczególnej bliskości i prawdziwego spotkania z Bogiem. W podobny sposób zmiana dokona się w ludziach: głusi będą słyszeć słowa księgi, a oczy niewidomych przejrzą. Niepełnosprawności, upodabniające ich do umarłych, zastąpione zostaną pierwiastkiem życia. Ogród spotkania ze Stwórcą nie pozostaje bowiem tylko metaforą krajobrazu, lecz zapowiedzią odnowy ludzkiego ciała i przepełnienia go życiem, dzięki czemu odmienią się i serca: błądzący duchem nabiorą rozsądku, a oporni przyjmą pouczenie.
Psalm responsoryjny: Ps 27(26), 1bcde. 4. 13-14
Refren: Pan moim światłem i zbawieniem moim
Pan moim światłem i zbawieniem moim, *
kogo miałbym się lękać?
Pan obrońcą mego życia, *
przed kim miałbym czuć trwogę?
O jedno tylko Pana proszę i o to zabiegam, †
żebym mógł zawsze przebywać w Jego domu *
po wszystkie dni mego życia,
abym kosztował słodyczy Pana, *
stale się radował Jego świątynią.
Wierzę, że będę oglądał dobra Pana *
w krainie żyjących.
Oczekuj Pana, bądź mężny, *
nabierz odwagi i oczekuj Pana.
Komentarz
W hebrajskim tekście dzisiejszego psalmu kryją się pewne niuanse, które giną w tłumaczeniu na inne języki. Światło, ori, to nie tylko rozproszenie mroku, lecz także jasność, w której wszystko ukazuje się w prawdzie, przejrzystość serca i umysłu oraz zdolność orientacji w świecie. To ono wyznacza kierunek i chroni przed błądzeniem, staje się warunkiem życia, poznania i rozumienia – zarówno na płaszczyźnie fizycznej, jak i duchowej. Podobnie i zbawienie wskazuje nie tylko na wyrwanie z niebezpieczeństwa, lecz także na ocalenie rozumiane jako pełnia życia, uzdrowienie i przywrócenie integralności. To nie chwilowa ulga, lecz stan, w którym człowiek zostaje wprowadzony w przestrzeń bezpieczeństwa i pokoju. W samym brzmieniu tego słowa, Jeszua, słychać echo imienia Jezus, w którym obietnica ocalenia nabiera osobistego, wcielonego kształtu. Dalej Psalmista używa zwrotu lachzot, który oznacza nie zwykłe patrzenie, lecz wpatrywanie się z uwagą, chłonięcie blasku, a finał psalmu brzmi jak wezwanie do czuwania, bo qaweh to aktywne oczekiwanie, napięcie wiary, niczym lina łącząca człowieka z Bogiem.
Ewangelia: Mt 9, 27-31
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza. Gdy Jezus przechodził, ruszyli za Nim dwaj niewidomi, którzy wołali głośno: «Ulituj się nad nami, Synu Dawida!» Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: «Wierzycie, że mogę to uczynić?» Oni odpowiedzieli Mu: «Tak, Panie!»
Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: «Według wiary waszej niech wam się stanie». I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: «Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie!» Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.
Komentarz
Motyw światła obecny jest też w dzisiejszej Ewangelii, gdzie Jezus, przywracając niewidomym zdolność widzenia, wprowadza ich w życie, w jasności. Spełnia się tym samym proroctwo Izajasza dotyczące niepełnosprawnych, którzy obdarzeni są tym pierwiastkiem życia, przez brak którego podobni byli do umarłych. Jezus – Jeszua, wcielone zbawienie jest dla nich źródłem światła, które nie tylko rozprasza mrok, lecz nadaje sens, orientację i pełnię życia. Światło to przekracza wymiar czysto zmysłowy. Jest ono objawieniem prawdy o człowieku i o Bogu, ocalającym poznaniem, które usuwa niewiedzę i prowadzi ku życiu w pełni. Ciemność oznacza tu nie tyle brak wzroku, ile zagubienie, samotność i śmierć – dlatego dar widzenia staje się obrazem odkupienia. Uzdrowienie to dokonuje się w przestrzeni wiary, która otwiera na przyjęcie daru. Podobnie jak światło, promienieje ono nieustannie ze Źródła – nie ma żadnego warunku, poza chęcią skorzystania z niego. Splata się tu postrzeganie materialne z niematerialnym, prowadząc do pełnej przemiany w bliskości z Bogiem. W przestrzeni wiary człowiek pozwala się światłu przeniknąć i odmienić. Jest to odpowiedź serca, które samo nie wytwarza światła, lecz je przyjmuje i niesie dalej.
Autor komentarzy – dr Maciej Wacławik.
Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
