Czwartek, 18.12.2025 r.
Pierwsze czytanie: Jr 23, 5-8
Psalm: Ps 72(71), 1b-2. 12-13. 18-19b
Ewangelia: Mt 1, 18-24
Pierwsze czytanie: Jr 23, 5-8
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza. «Oto nadchodzą dni – mówi Pan – kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: „Pan naszą sprawiedliwością”.
Dlatego właśnie nadchodzą dni – mówi Pan – kiedy nie będą już mówić: Na życie Pana, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej, lecz raczej: Na życie Pana, który wyprowadził i przywrócił pokolenie domu Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, po których ich rozproszył; tak że będą mogli mieszkać na swej ziemi».
Komentarz
W naszej kulturze sprawiedliwość kojarzy się z sądownictwem, nazwą partii, nagrodą i karą („karząca sprawiedliwość”). Słowo to w Biblii ma inną konotację. Różne konteksty biblijne dają jasne wyjaśnienie czym ona jest. A jest usprawiedliwianiem nas, patrzeniem od strony prawdy o nas, że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga oraz wydobywaniem tej prawdy spod różnych zafałszowań, które nabywamy przez grzechy. Co ciekawe, autor dzisiejszego czytania ma na imię Jeremiasz tzn. „Jahwe jest sprawiedliwy”. Oczekujmy z nadzieją („zbliżają się dni”), że Pan Bóg zadziała niezawodnie („Juda dostąpi wyzwolenia”), w konkretnych sytuacjach, nie według naszego, ale Jego planu. Nadzieja to pewność Bożej interwencji.
Pan Bóg nie jest autorytarnym prawodawcą przywracającym porządek, ale daje nam wgląd jaki jest porządek na świecie, prowadzi ku widzeniu prawdy stworzenia dobrego od początku (czyni prawo i sprawiedliwość na ziemi). W Adwencie możemy znaleźć czas na odkrywanie, że oryginalnie jesteśmy dobrzy, że Bóg stworzył nas z upodobaniem i patrzy na nas od dobrej strony. Taka świadomość daje nam wolność i radość. Nie musimy siebie zadręczać! Już są te dni kiedy mogę cieszyć się Jego obecnością, kiedy cała moja uwaga wreszcie odwróci się ode mnie – od mojego bólu, trudności, niewystarczalności i skieruje na Niego.
Psalm responsoryjny: Ps 72(71), 1b-2. 12-13. 18-19b
Refren: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Boże, przekaż Twój sąd królowi, *
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie *
i ubogimi według prawa.
Wyzwoli bowiem biedaka, który go wzywa, *
i ubogiego, który nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim, *
nędzarza ocali od śmierci.
Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, *
który sam czyni cuda.
Na wieki niech będzie błogosławione Jego imię, *
a Jego chwała niech wypełni ziemię.
Komentarz
Druga część Psalmu 72, poetycka i duchowa, poświęcona jest chwalebnej postaci króla – Mesjasza. Dwa końcowe wiersze (w.18 i 19) to późniejszy dodatek liturgiczny. Utwór ten zamyka drugą z pięciu ksiąg na jakie tradycja judaistyczna podzieliła zbiór 150 Psalmów. Tę serię Psalmów wieńczy pieśń nadziei na nadejście pokoju i sprawiedliwości. Końcowe błogosławieństwo wysławia obecność Pana, działającego w dziejach ludzkości, w których „czyni cuda”, jak i w całym stworzonym wszechświecie, wypełnionym Jego chwałą. Istotną cechą mesjańskiego Króla, pozwalającą Go rozpoznać jest Jego sprawiedliwość i miłość do ubogich. On jest dla nich źródłem nadziei, ponieważ jest widzialnym przedstawicielem ich obrońcy – Boga. To jedyny władca zawsze gotowy wybawić uciśnionych.
Ewangelia: Mt 1, 18-24
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza. Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.
Gdy powziął tę myśl, oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: «Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel», to znaczy Bóg z nami.
Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił Anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.
Komentarz
Właściwym początkiem wszystkich redakcji Ewangelii jest wystąpienie Jana Chrzciciela. Kerygmat wczesnochrześcijański zaczynał się od działalności dorosłego Jezusa. Ewangelia dzieciństwa Jezusa jest rodzajem prologu i znajdziemy ją u Mateusza i Łukasza. W starożytności występowała tendencja, aby narodziny wielkich postaci podkreślić przez towarzyszące im cudowne okoliczności (np. Sargon II, Aleksander Wielki, a w Biblii np. Mojżesz, Samson, Samuel). Widać wyraźnie, że historyczność ustąpiła tu miejsca chrystologii. Mateusz, pisząc z perspektywy zmartwychwstania, odpowiedział na najważniejsze, podstawowe pytanie: Kim jest Jezus Chrystus? Cały fragment (w. 18-24) nie jest więc ckliwym opowiadaniem. Mateusz opisuje wydarzenia z perspektywy Józefa. Józef, by nie narazić Maryi na zniesławienie postanawia się oddalić. Ewangelista pokazuje trud Józefa, by zrozumieć sytuację. To jemu objawia się Anioł i poucza go, pokazując rozwiązanie. Dzisiejsza Ewangelia prowokuje nas, byśmy przygotowując się na urodziny Jezusa zadali sobie pytanie: Kim dla mnie jest Jezus Chrystus? I szczerze na nie odpowiedzieli. Gdy uznamy Go za naszego Zbawiciela przyjmijmy Go, nie bojąc się małodusznie, że nasze życie potoczy się inaczej niż sobie wyobrażaliśmy. On idzie zawsze przed nami, jeśli Mu pozwolimy, On wszystko ogarnia. On jest Emmanuelem – Bogiem z Tobą. Nigdy Ciebie nie opuści, bo jest szalony z miłości do Ciebie.
Autorka komentarzy – dr Elżbieta Marek.
Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
