Piątek, 24.10.2025 r. Pierwsze czytanie: Rz 7, 18-25a Psalm: Ps 119(118), 66.68.76-77.93-94 Ewangelia: Łk 12, 54-59 Pierwsze czytanie: Rz 7, 18-25a Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian. Bracia: Jestem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać – nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię właśnie zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka. A zatem stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. Albowiem wewnętrzny człowiek we mnie ma upodobanie zgodne z Prawem Bożym. W członkach zaś moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i bierze mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach. Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku tej śmierci? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Komentarz Niedaleko „prawdziwej duchowej apokalipsy” moglibyśmy umiejscowić diagnozę św. Pawła z dzisiejszego pierwszego czytania: „Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę”. Rozpacz bezradnego wobec grzechu Apostoła: „Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, [co wiedzie ku] tej śmierci?”, przezwyciężona zostaje ostatecznie pełnym nadziei dziękczynieniem: „Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego!”. Jedynie Jezus i Jego łaska mogą wyzwolić nas z ciała śmierci. Prawo przykazań, choć pomocne, może stać się dla człowieka pozbawionego łaski niczym wyrok. Nie oznacza to jednak, że należy je teraz odrzucić – wręcz przeciwnie. Dane jest nam ono jako wzorzec dla sumienia zdolnego do przyjmowania Chrystusowej łaski. Jedno z ludowych porzekadeł brzmi: „dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane”. Ukryta w tym przysłowiu prawda przypomina, że samo chcenie bywa najczęściej niewystarczające. Dlatego też człowiek duchowy wie, że nie może lekkomyślnie rezygnować z dostępnych mu środków łaski w sytuacji nieustannej walki z grzechem i permanentnej słabości ciała. Dobro, którego pragniemy nigdy nie jest dziełem przypadku, bo przypadkowe nie było też odkupieńcze dzieło naszego Zbawiciela: „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10, 45). Psalm responsoryjny: Ps 119(118), 66.68.76-77.93-94 Refren: Naucz mnie, Panie, mądrych ustaw swoich Naucz mnie trafnego sądu i umiejętności, * bo ufam Twoim przykazaniom. Dobry jesteś i dobrze czynisz, * naucz mnie ustaw swoich. Niech Twoja łaska będzie mi pociechą * zgodnie z obietnicą daną Twemu słudze. Niech Twa litość mnie ogarnie, a żyć będę, * bo Twoje Prawo jest moją rozkoszą. Na wieki nie zapomnę Twoich postanowień, * bo przez nie dałeś mi życie. Wybaw mnie, należę do Ciebie * i szukam Twoich postanowień. Komentarz Jestem w raju! Te słowa spontanicznego błogosławieństwa przychodzą nam na myśl w różnych pozytywnych okolicznościach naszego życia. Raj – miejsce niezmąconej niczym szczęśliwości pierwszych rodziców, miejsce zrealizowanych potrzeb i pragnień, miejsce naszej bezpośredniej i bliskiej obecności przy boku Pana. Ten stan ludzkiej egzystencji Hebrajczycy określili mianem Gan Eden – ogrodu rozkoszy. Niestety grzech pierworodny nieodwracalnie upośledził naszą naturę także w tej kwestii. Coraz trudniej uwierzyć nam, że doświadczenie prawdziwej przyjemności w warunkach doczesnego pielgrzymowania jest w ogóle możliwe. W tym kontekście autor dzisiejszego Psalmu dzieli się z nami hojnie swoim przeżywaniem rozkoszy z powodu Bożego Prawa. Tą samą rozkosz chce dzielić z nami także sam Jezus, który w Ewangelii św. Jana mówi: „Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna” (J 15, 10n). Ewangelia: Łk 12, 54-59 Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza. Jezus mówił do tłumów: «Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: „Deszcz idzie”. I tak się dzieje. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: „Będzie upał”. I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże chwili obecnej nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne? Gdy idziesz do sprawującego władzę ze swym przeciwnikiem, staraj się w drodze dojść z nim do zgody, by cię nie zaciągnął do sędziego; a sędzia przekazałby cię dozorcy, dozorca zaś wtrąciłby cię do więzienia. Powiadam ci, nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni pieniążek». Komentarz Słowa Jezusa z fragmentu dzisiejszej ewangelii wskazują na umiejętność czytania znaków przyrody jako analogię do rozeznawania duchowych znaków czasu. Mieszkańcy Palestyny rzeczywiście wiedzieli, że z chmur nadciągających z zachodu zwykle idzie deszcz (chmury znad Morza Śródziemnego), a wiatr z południa (pustynny) przynosi palące upały. Owa meteorologiczna kompetencja nie była niczym wyjątkowym – bytując przez wiele lat w tym samym miejscu, można z dużą dozą prawdopodobieństwa spodziewać się opadów deszczu w czasie pory deszczowej i ponadprzeciętnie wysokich temperatur w czasie pory suchej. Wiedza ta rodziła się z wieloletniej praktyki życia codziennego, dlatego Jezusowy zarzut o nieumiejętności rozpoznawania przez nas owych symptomów rzeczywistości duchowych jest w istocie zarzutem wymierzonym w krótkotrwałość naszych obserwacji i wyciąganie z nich zbyt pochopnych i błędnych wniosków. W jednej ze swoich homilii wygłoszonych w Domu św. Marty, papież Franciszek mówił, że: „Aby zrozumieć znaki czasu potrzebne jest przede wszystkim milczenie. Zachowanie milczenia i obserwowanie. A następnie podjęcie refleksji wewnętrznej. Na przykład dlaczego jest dziś tak wiele wojen? Dlaczego miały miejsce pewne wydarzenia? I modlić się… Milczenie, refleksja i modlitwa. Tylko w ten sposób możemy zrozumieć znaki czasu to, co Jezus chce nam powiedzieć”. Autor komentarzy – ks. Piotr Lipiec. Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
W naszej parafii działają grupy skautowe 
