Sobota, 15.11.2025 r.
Pierwsze czytanie: Mdr 18, 14-16, 19, 6-9. 19
Psalm: Ps 105(104), 2-3. 36-37. 42-43
Ewangelia: Łk 18, 1-8
Pierwsze czytanie: Mdr 18, 14-16, 19, 6-9. 19
Czytanie z Księgi Mądrości. Gdy głęboka cisza ogarniała wszystko, a noc w swoim biegu dosięgała połowy, wszechmocne Twe słowo z nieba, z królewskiej stolicy, jak srogi wojownik runęło pośrodku zatraconej ziemi, jako miecz ostry niosąc Twój nieodwołalny rozkaz. I stanąwszy, napełniło wszystko śmiercią; nieba dotykało, a zstąpiło na ziemię.
Całe stworzenie znów w swej naturze podlegało przekształceniu, powolne Twoim rozkazom, by dzieci Twe zachować bez szkody.
Obłok ocieniający obóz i suchy ląd ujrzano, jak się wynurzał z wody poprzednio stojącej: droga bez przeszkód – Morze Czerwone i pole zielone – z burzliwej głębiny. Przeszli tędy wszyscy, których chroniła Twa ręka, ujrzawszy cuda godne podziwu. Byli jak konie na pastwisku i jak baranki brykali, wielbiąc Ciebie, Panie, który ich wybawiłeś.
Komentarz
Czytany dziś fragment Księgi Mądrości reprezentuje trzecią część – historiozoficzną. Zbudowana jest ona na siedmiu porównaniach, zaczerpniętych z Księgi Wyjścia, ukazujących zmiany położenia bezbożnych oraz sprawiedliwych. Znajdujemy tu następujące zestawienia: losu Egipcjan i Izraelitów podczas wyjścia z Egiptu, żab i przepiórek, much i szarańczy i miedzianego węża, gradu i manny, ciemności i światła, śmierci pierworodnych synów w Egipcie i ocalenia Izraelitów, zatopienia Egipcjan w Morzu Czerwonym i przejścia Izraelitów przez nie. Dwa ostatnie porównania, a właściwie skutki opisanych w nich wydarzeń, są motywem dzisiaj czytanych wersów.
Choć przytaczane historie biblijne mogą wzbudzać w nas mieszane uczucia swym okrucieństwem, w zależności od metaforycznego lub dosłownego ich rozumienia, to jednak widoczna staje się zasada: jeśli człowiek z pełną premedytacją, wiedząc jakie będą tego skutki, odrzuca do końca Boże napomnienia do opamiętania się, nawrócenia, to na podstawie Bożej sprawiedliwości poniesie tego wszelkie konsekwencje.
Dom Bożej Mądrości, jak wynika z tej Księgi, zbudowany jest też na siedmiu filarach: roztropności, wiedzy, bojaźni Bożej, szukaniu rady u Boga i mądrych ludzi, powściągliwym zachowaniu się, rozumieniu Słowa Bożego i korzystaniu z Bożej mocy. Zatem uczmy się tego.
Psalm responsoryjny: Ps 105(104), 2-3. 36-37. 42-43
Refren: Wspomnijcie cuda, które Pan Bóg zdziałał
Śpiewajcie i grajcie Mu psalmy, *
rozgłaszajcie wszystkie Jego cuda.
Szczyćcie się Jego świętym imieniem, *
niech się weseli serce szukających Pana.
Pobił wszystkich pierworodnych ich kraju, *
cały kwiat ich potęgi.
A lud swój wyprowadził ze srebrem i złotem *
i nikt nie był słaby w jego pokoleniach.
Pamiętał bowiem o swym świętym słowie *
danym Abrahamowi, swojemu słudze.
I wyprowadził lud swój wśród radości, *
z weselem swoich wybranych.
Komentarz
Psalm 105 to pieśń pochwalna i dziękczynna podkreślająca Bożą wierność Przymierzu i Jego działanie w historii Izraela, szczególnie poprzez wyprowadzenie go z Egiptu i obdarowanie Ziemią Obiecaną. Treść tego tekstu biblijnego koncentruje się na analizie historycznych wydarzeń – od wybrania Abrahama, przez losy Józefa, po cudowne wyzwolenie i otrzymanie ziemi.
Wymowa tego psalmu jest oczywista, polega na przywołaniu wielkich wydarzeń historycznych i teologicznych przesłań stojących za nimi, aby zrozumieć, jak Bóg kierował historią Izraela, zapewniając spełnienie swoich obietnic pomimo ludzkiej słabości. Natchniony autor pokazuje, że Bóg zawsze był wierny swoim obietnicom, więc Jego lud również powinien być Jemu wierny. Stąd i zachęta, abyśmy i my „szukali Pana i Jego siły” oraz „zawsze szukali Jego oblicza”.
Lektura tego hymnu winna skłonić i nas do retrospekcji swego życia pod kątem dostrzeżenia działania Opatrzności Bożej i płynącej stąd wdzięczności Bogu. To oznacza nieustanne rozwijanie osobistej relacji z Nim. A wtedy, to już tylko krok do życia według woli Bożej.
Jakże trafne są tu słowa Chrystusa przekazane słudze Bożej Wandzie Lenczewskiej:
Wdzięczność jest dla ludzi lekarstwem. Im więcej i częściej dziękujesz, tym bardziej dostrzegasz Boży dar. Kiedy dziękujesz, otwierają się twoje oczy. Dostrzegasz dobro, którym Pan cię obdarował. Eucharystia jest najpotężniejszym dziękczynieniem na ziemi. Zanoś więc dziękczynienie do Boga, ilekroć w niej uczestniczysz. Dziękuj za otrzymane łaski, spotkanych ludzi, prace, które mogłaś wykonać. Dziękuj także za przeciwności, które Bóg dopuszcza. Tak uchronisz się przed chorobą narzekania na swój los i dostrzeżesz obecność Boga przy tobie. Dziękuj także drugiemu człowiekowi za każde dobro, jakie ci wyświadcza. Niech całe twoje życie stanie się dziękczynieniem składanym Bogu! Kiedy twoje serce wypełni wdzięczność, nie będzie w nim miejsca na gorycz ani na narzekanie.
Ewangelia: Łk 18, 1-8
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza. Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać: «W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi.
W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: „Obroń mnie przed moim przeciwnikiem!” Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: „Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie nachodziła mnie bez końca i nie zadręczała mnie”».
I Pan dodał: «Słuchajcie, co mówi ten niesprawiedliwy sędzia. A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?»
Komentarz
Przypowieść ta posiada głęboki sens w realiach współczesnych problemów społecznych i duchowych. Może być rozumiana w sposób typowy dla ludzi żyjących w trudnych czasach, kiedy biurokracja, bezduszność instytucji i brak sprawiedliwości mogą przytłaczać.
W kontekście eschatologicznym, który ukazuje Ewangelia Łukasza, wskazuje na konieczność wytrwałej modlitwy i wiary w czasach ostatecznych prób. Współczesny świat, coraz bardziej odchodzący od wartości chrześcijańskich, staje się miejscem duchowej walki, pustki i zamętu, gdzie prawo i moralność ulegają degradacji. W tej rzeczywistości wierzący stają się jak ewangeliczna wdowa – słabi, ale wytrwali. Ich siłą jest modlitwa i zaufanie Bogu, mimo że świat je odrzuca jako „dewocję”. To właśnie oni, ostatni wierni, mimo swojej pozornej bezsilności, są kanałem Bożej łaski. Przypowieść wzywa do nieustannego „kołatania do drzwi Nieba”, bo tylko w Bogu można znaleźć prawdziwą sprawiedliwość i ocalenie.
Dla uczniów Chrystusa – dusz ofiarnych, przypowieść nabiera jeszcze głębszego znaczenia. To ich ekspiacyjna modlitwa o Bożą interwencję w świecie pełnym zamętu staje się podstawowym działaniem. Tej miłości do Boga i bliźniego, tego współcierpienia z Chrystusem nie może zniszczyć żadna siła, nawet jeśli zewnętrzny świat odwróci się od Boga.
Autor komentarzy – Andrzej Kowalski
Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
