Wtorek, 9.09.2025 r.
Pierwsze czytanie: Kol 2, 6-15
Psalm: Ps 145(144), 1b-2. 8-9. 10-11
Ewangelia: Łk 6, 12-19
Pierwsze czytanie: Kol 2, 6-15
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan. Bracia:
Jak przejęliście naukę o Chrystusie Jezusie jako Panu, tak dalej w Nim postępujcie: zapuśćcie w Nim korzenie i na Nim dalej się budujcie, i umacniajcie się w wierze, jak was nauczono, pełni wdzięczności.
Baczcie, aby ktoś was nie zagarnął w niewolę przez tę filozofię będącą wierutnym oszustwem, opartą na ludzkiej tylko tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie. W Nim bowiem mieszka cała Pełnia: Bóstwo na sposób ciała, a zostaliście napełnieni w Nim, który jest Głową wszelkiej Zwierzchności i Władzy. I w Nim też otrzymaliście obrzezanie, nie z ręki ludzkiej, lecz Chrystusowe obrzezanie, polegające na zupełnym wyzbyciu się grzesznego ciała, jako razem z Nim pogrzebani w chrzcie, w którym też razem zostaliście wskrzeszeni przez wiarę w moc Boga, który Go wskrzesił.
I was, umarłych na skutek występków i „nieobrzezania” waszego grzesznego ciała, razem z Nim przywrócił do życia. Darował nam wszystkie występki, skreślił zapis dłużny, przygniatający nas nakazami. To właśnie, co było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi, przygwoździwszy do krzyża. Dzięki Niemu po rozbrojeniu Zwierzchności i Władz jawnie wystawił je na pokaz, powiódłszy je w triumfalnym pochodzie.
Komentarz
Św. Paweł udziela nam dziś lekcji, jak ma wyglądać więź z Jezusem – mamy być w nim zakorzenieni. Takie odwołanie się wprost do obrazu czysto biologicznego, symbolizującego wszak żywotność organizmów roślinnych, ma przejawiać stałość naszej łączności z Chrystusem. Jezus jest fundamentem Kościoła, a my jesteśmy częścią tego fundamentu. Im bardziej umacniamy się w wierze, tym bardziej zapewniamy trwałość tej budowli.
Apostoł kieruje również ostrzeżenie, identyfikując jednocześnie zagrożenie dla wierzących. Jest nim „…filozofia, będąca wierutnym oszustwem, oparta na ludzkiej tylko tradycji, na żywiołach świata a nie na Chrystusie”. To ostrzeżenie odnosi się do systemów myślowych, które zewnętrznie i pozornie wydają się być pewne, a nawet w jakiś sposób udowodnione naukowo, lecz w istocie są puste, gdyż nie opierają się na nauce Jezusa. Dotyczy to także nauk i praktyk, które stawiane są ponad Boga, a które często wywodzą się z tradycji ludzkiej.
Przeciwstawiając te fałszywe nauki św. Paweł ukazuje pełnię Jezusa przez wskazanie na obecną w Nim boską naturę. Ta pełnia udziela się również wszystkim wierzącym w Niego i wynika z jedności duchowej z Synem Bożym. Jak wyjaśnia apostoł, wierzący stają się uczestnikami tej pełni przez „…Chrystusowe obrzezanie…” – chrzest, polegające na odrzuceniu grzesznej natury i wewnętrzną przemianę serca. Przeciwstawia je obrzezaniu tradycyjnemu, poprzez które Izraelita stawał się członkiem Ludu Bożego stosownie do przymierza zawartego z Abrahamem. Chrzest jest nadzwyczajnym aktem identyfikacji z Jezusem, z Jego śmiercią i zmartwychwstaniem. To otwarcie na nowe życie. Przed przyjęciem Zbawiciela nasze grzechy i grzeszna natura sprawiały, że byliśmy duchowo martwi. Dopiero Bóg przez Jezusa, Jego śmierć i zmartwychwstanie, uzdatnił nas przebaczając wszelkie przewinienia. Jak twierdzi św. Paweł: „Wymazał obciążający nas list dłużny,…przybiwszy go do krzyża”. Śmierć Jezusa była ofiarą jednorazową, zadośćuczynieniem za nasze grzechy. Oddając za nas życie na krzyżu On nie tylko odkupił ludzi, ale także pokonał „Zwierzchności i Władze”, tu odnoszące się do sił zła.
List Pawłowy niesie w swej treści ponadczasowe przesłanie. Przypomina nam ono, że nasze zbawienie leży wyłącznie w gestii Jezusa Chrystusa. Nie szukajmy zatem niczego poza Jego osobą. Duchową pełnię i zbawienie spróbujmy znaleźć właśnie w Nim….
Psalm responsoryjny: Ps 145(144), 1b-2. 8-9. 10-11
Refren: Pan Bóg jest dobry dla wszystkich na ziemi
Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu, *
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Każdego dnia będę błogosławił Ciebie *
i na wieki wysławiał Twoje imię.
Pan jest łagodny i miłosierny, *
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.
Komentarz
Ps 145 w całości jest hymnem pochwalnym, wysławiającym Boga. Fragmenty obecne dziś w Liturgii Słowa, stanowią jego trzon, ukazując przymioty Boga i cel uwielbienia. Pierwsza część to deklaracja psalmisty, który zobowiązuje się do codziennego i wiecznego błogosławienia i wysławiania Boga. To wieczne uwielbienie wynika z postawy serca. Psalmista charakteryzuje Boga, Jego potęgę i majestat, wskazując na Boskie miłosierdzie, wykraczające poza ludzkie pojmowanie. Te przymioty czynią Go godnymi uwielbienia od wszelkiego stworzenia. Zarysowana łaskawość i miłosierdzie tworzą obraz Boga aktywnego, nadzwyczajnie troszczącego się o swój lud. Psalmista kończy swoistym wezwaniem do odpowiedzi na Bożą łaskę i miłosierdzie. Szczególną rolę w tym względzie mają „wyznawcy”, którzy poznali Boga i doświadczyli Jego dobroci. Ci nie tylko mają błogosławić, ale także głosić chwałę Jego królestwa i Jego potęgi. W praktyce psalmista nawołuje do aktywnego dzielenia się świadectwem z innymi ludźmi, by każdy mógł go poznać.
Fragmenty psalmu są wezwaniem do powszechnego i nieustającego uwielbienia, którego podłożem jest podziw dla Boskiego majestatu. Hymn ten wskazuje, że uwielbienie nie jest wyłącznie powodowane wewnętrznymi emocjami, ale przede wszystkim jest odpowiedzią na Jego bezgraniczną miłość.
Ewangelia: Łk 6, 12-19
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza. Pewnego razu Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc trwał na modlitwie do Boga.
Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, któremu nadał imię Piotr, i brata jego, Andrzeja, Jakuba, Jana, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Szymona z przydomkiem Gorliwy, Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.
Zszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie; był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jeruzalem oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.
Komentarz
Ewangelista Łukasz przedstawia nam obraz Jezusa, który uświadamia, jak wielką wagę przykładał On do modlitwy. Doniosła w dziejach Kościoła decyzja o wyborze apostołów poprzedzona jest całonocną modlitwą na górze, w całkowitym odosobnieniu. Scena ta ukazuje, jak bardzo kluczowe postępowanie Jezusa zakorzenione jest w relacji z Bogiem-Ojcem.
Powołanie Dwunastu apostołów ma wymiar niezwykle symboliczny. Nawiązuje bezpośrednio do dwunastu pokoleń Izraela, a przez to wskazuje na wypełnienie się obietnic danych Izraelowi. Wybrańcy ci mają stanowić zalążek i fundament nowego Kościoła, nowej wspólnoty. Nieprzypadkowo także każdy z apostołów zostaje powołany imiennie i osobiście przez Jezusa. Ci wybrani mają być szczególnymi świadkami Jego działalności, „posłanymi” (gr. apostolos), którzy w przyszłości będą kontynuować Jego dzieło i misję przez głoszenie wszem Dobrej Nowiny. Ewangelia ukazuje bliskość Jezusa wobec tych ludzi, którzy Go potrzebują, a w szczególności wobec tych poszukujących nadziei, wsparcia oraz ulgi w cierpieniach fizycznych i duchowych. Św. Łukasz podkreśla uzdrawiającą moc Jezusa, którego już tylko sama obecność wśród tłumu niosła ulgę cierpiącym.
Perykopa zachęca nas do pewnych refleksji nad samym sobą. Jak się modlimy? Jacy tak naprawdę jesteśmy? Jak to jest z naszą otwartością na potrzeby bliźnich? Czy sami jesteśmy otwarci na działanie Bożej Opatrzności w codzienności? Warto się na chwilę zatrzymać i głęboko zastanowić…
Autor komentarzy – Damian Jakubowski.
Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
