Czwartek, 4.09.2025
Pierwsze czytanie: Kol 1, 9-14
Psalm: Ps 98 (97), 2-3 b. 3c – 4. 5-6
Ewangelia: Łk 5, 1-11
Pierwsze czytanie: Kol 1, 9-14
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Kolosan. Bracia: Od dnia, w którym usłyszeliśmy o was, nie przestajemy za was się modlić i prosić Boga, abyście – przez całą mądrość i duchowe zrozumienie – doszli do pełnego poznania Jego woli, by już postępować w sposób godny Pana, ku pełnemu Jego upodobaniu, wydając owoce wszelkich dobrych czynów i wzrastając przez głębsze poznanie Boga. Niech potęga Jego chwały w pełni umacnia was we wszelkiej cierpliwości i stałości.
Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On to uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie – odpuszczenie grzechów.
Komentarz
Słuchamy dziś, wraz z chrześcijanami z Kolosów, słów św. Pawła, które przechodzą stopniowo od dziękczynienia za Boże dary do zachęty do pogłębiania relacji z Panem. Uczniowie Jezusowi dali już poznać swoją wiarę i zaufanie Bogu, czas, aby doszli „do pełnego poznania Jego woli” przez „mądrość i duchowe zrozumienie.” Nie wystarczy więc mądrość ludzka, aby pojąć mądrość Bożą. Zrozumienie w pełni, czym jest Boża wola prowadzi Duch, który jest darem dla szukających mądrości nadprzyrodzonej serc. To duchowe poznanie przekłada się na praktykę życia. Znakiem rozpoznawczym będzie postępowanie godne Pana, wyrażone we wszelkich dobrych czynach. W ten sposób jeszcze raz możemy przeżyć prawdę o tym, że bliskość nieba prowadzi nie do oderwania od ziemi, ale do życia wypełnionego pozytywnym działaniem. Ostatecznie każde dobro, które czyni człowiek, to owoc działania Boga Ojca, który przez odpuszczenie grzechów uwalnia i uzdalnia słabe ludzkie serca do pozostawiania na ziemi znaków Nieba.
Psalm responsoryjny: Ps 98 (97), 2-3 b. 3c – 4. 5-6.
Refren: Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie
Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją *
dla domu Izraela.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy głosie rogu, *
na oczach Pana, Króla, się radujcie.
Komentarz
Modlimy się dziś jednym z psalmów uwielbienia. Powodem radości dla ludzkich serc jest dokonane przez Pana dzieło ocalenia. Synowie Izraela uwielbiali Boga za Jego dobroć i wierność. Hebrajskie hesed i emet niosą w sobie całe bogactwo znaczeń. Hesed to nie tylko dobro, ale każdy rodzaj życzliwości, dobroci, miłosierdzia. Emet to wierność, prawda, lojalność, to słowo, którego echo wybrzmiewa również w każdym człowieczym „amen” – „niech właśnie tak się stanie”. Łaskawy, dobry i miłosierny Bóg, pamiętający o swoim ludzie i wierny przymierzu, nigdy nie opuszcza swoich dzieci w potrzebie. Stąd nie tylko Izrael, ale i cała ziemia może mieć pewność Bożej opieki. Wszyscy więc mamy powód do radości i do podtrzymania naszej nadziei: ono nasz Bóg jest z nami, i wciąż na nowo okazuje nam swe zbawienie.
Ewangelia: Łk 5, 1-11
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza. Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.
Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.
Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona.
A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.
Komentarz
Piąty rozdział Łukaszowej opowieści o Jezusie otwiera nową epokę w relacjach Bóg – ludzie. Zaczyna rodzić się wspólnota, która da początek nowemu Ludowi Bożemu – Kościołowi. Jezus zaczyna powoływać pierwszych uczniów. Wszystko zaczyna się od wydawałoby się spontanicznego, nieprzewidzianego spotkania. Nad jeziorem rybacy porządkują swój warsztat pracy, płuczą i naprawiają sieci, kiedy zatrzymuje się przy ich łodziach wędrowny nauczyciel i prosi, aby mógł skorzystać z ich pomocy. Okazuje się, że łódź może być doskonałą amboną. Na tym jednak spotkanie się nie kończy. Tajemniczy rabbi zaprasza rybaków, żeby wypłynęli na połów. Poprosił profesjonalistów, którzy nie tylko dobrze wiedzieli, że środek dnia to nie jest dobra pora na łów, a na dodatek byli sfrustrowani, bo właśnie miniona cała noc pracy okazała się daremna. Z grzeczności, a może jeszcze bardziej z przekory, wypływają jednak na połów. I dzieje się cud. Szymon rybak od tej chwili przekonuje się, że Jezus z Nazaretu nie jest zwyczajnym wędrownym kaznodzieją. Uznaje się za niegodnego Jego towarzystwa. Przecież wątpił, przecież wyrażał sprzeciw, przecież w głębi serca czuł, że ma rację, a ten Nazarejczyk musi się mylić. Wszystko okazało się jednak innym niż po ludzku być powinno. Tak zaczęła się przygoda, która poprowadzi rybaka Szymona daleko poza granice jego wyobraźni. Wiele jeszcze razy będzie musiał uznawać kruchość własnych przewidywań, zanim ostatecznie zrozumie, że będzie łowił ludzi nie dlatego, że tak dobrze się na tym zna, ale dlatego, że sam pozwolił się Bogu złowić w Jego zbawienną sieć miłosierdzia.
Autor komentarzy – ks. dr Jarosław Kwiatkowski
Publikacja za zgodą Bractwa Słowa Bożego.
